روح بیمار طبیعت را می فهمی

در دیار خشک

در میان سایه های تیره در زنجیر

مرگ را می بینی گاه بی تابی …

گاه می خندی

عاشق باران که باشی در اضطراب شب 

به دنبال آغوش امنی می گردی

تا تن نازک تب زده ات را بسپاری به تنش

تا فراموش کنی

عاشق باران که باشی منتظر می مانی بر نگاه بی کلام پنجره

چشم می دوزی شعر می خوانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: